Τοκετός ονομάζεται η φυσιολογική διαδικασία που οδηγεί στην έξοδο του εμβρύου και του πλακούντα διαμέσου του γεννητικού σωλήνα. Ο φυσικός τοκετός ξεκινά αυθόρμητα στο τέλος κάθε εγκυμοσύνης, μεταξύ της 37ης και 42ης συμπληρωμένης εβδομάδας, ενώ υπό προϋποθέσεις μπορεί να προτιμάται η χειρουργική επέμβαση της καισαρικής τομής. Εάν η έξοδος του εμβρύου γίνει πριν από την 24η εβδομάδα, τότε λέμε ότι έχουμε αποβολή, αφού το έμβρυο δεν είναι βιώσιμο, ενώ από την 24η έως και την 37η εβδομάδα έχουμε πρόωρο τοκετό.
Παρά τις αναλυτικές έρευνες της επιστήμης, ο ακριβής μηχανισμός που οδηγεί στην έναρξη ενός φυσικού τοκετού εξακολουθεί να παραμένει άγνωστος. Κατά τη διάρκεια του τοκετού έχουμε έντονη βιοχημική δραστηριότητα στον οργανισμό της εγκύου, με την παραγωγή χημικών ουσιών όπως η οξυτοκίνη και η προγεστερόνη, οι οποίες δρουν μέσω βιοχημικής επικοινωνίας εμβρύου-πλακούντα.
Με την έναρξη της διαδικασίας του τοκετού, έχουμε μία σειρά από συμπτώματα που καταδεικνύουν ότι το έμβρυο είναι έτοιμο να έρθει στον κόσμο ως νεογέννητο μωρό. Οι επώδυνες συστολές της μήτρας έχουν σκοπό τη διευκόλυνση της προώθησης και εξόδου του εμβρύου μέσω του γεννητικού σωλήνα. Η ρήξη θυλακίου (σπάνε τα νερά), οφείλεται στη ρήξη του αμνιακού σάκου που περιβάλλει το έμβρυο, με αποτέλεσμα την εκροή ζεστού και υδαρούς υγρού από τον κόλπο, που μπορεί να είναι σταδιακή ή και απότομη. Το γεγονός αυτό απαιτεί άμεση μεταγωγή στο μαιευτήριο, αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρόκειται να ακολουθήσει σύντομη περάτωση του τοκετού. Τέλος, μπορεί να παρατηρηθεί αιματηρό βλεννώδες έκκριμα από τον κόλπο, που φράζει το στόμιο του τραχήλου για να προστατεύσει τη μήτρα και το έμβρυο, και οφείλεται στη ρήξη ορισμένων τριχοειδών αγγείων και στην ωρίμανση του τραχήλου.